De koffie geurt, de opgeklopte melk erop ziet er aantrekkelijk uit en het glas prikwater borrelt er gezellig naast. Ik ga achter m’n laptop zitten en ben helemaal klaar om de komende twee uur in mijn Vertel es - taalcafé een groep nieuwkomers te ontvangen uit alle windstreken: van Jemen tot China, van Tunesië tot Turkije en van Afghanistan tot Irak. En Annelies uit Huizen; zij is er ook altijd. Omdat ze, net als ik, niet meer zonder Vertel es kan.
We zien elkaar wekelijks om de Nederlandse spreektaal te oefenen. Toch is Vertel es geen les; het blijkt voor ons allemaal zoveel meer te zijn. Het is een informele ontmoetingsplek, waar geen subsidie, instantie, taalschool of vrijwilliger aan te pas komt. We zijn geïnteresseerde mensen die elkaar opzoeken en met elkaar van alles uitwisselen. We leren elkaar echt kennen, omdat de onderwerpen interessant of actueel zijn en we vanzelf persoonlijke verhalen delen. Soms zien we elkaar ook tijdens een wandeling of uitje, dat ontstaat vanzelf.
Schor, hees, hoestend en proestend klap ik na afloop m’n laptop dicht, de laatste Vertel es van 2023 zit erop. Ben m’n stem helemaal kwijt. Gelukkig was filosoof Louis Bijl de Vroe te gast. We hebben het gehad over hoe je om kunt gaan met de Nederlandse winter.
Zo kwam ter sprake dat wat we hier de kortste dag van het jaar noemen, voor een Afghaan juist de langste nacht is, waarop het belangrijk is samen te zijn, rood fruit te eten en elkaar verhalen te vertellen. Een Chinese deelnemer maakte duidelijk dat het vanuit haar achtergrond geaccepteerd is om ook winterige emoties, zoals gevoelens van somberheid, moeheid, luiheid, frustratie of gebrek aan motivatie, als gelijkwaardig te zien aan positieve gevoelens, ze zorgen voor evenwicht. ‘Het hoeft niet altijd lente en zomer te zijn, professioneel of privé’. ‘De winter is de essentie van vernieuwing.’ Ik schrijf andermans mooiste zinnen op en zeg zelf niet zo veel.
Door met een groep van twaalf twee uur te praten over de winter en er met negen verschillende nationaliteiten naar te kijken, verruim ik mijn blikveld. Ik kijk nu anders naar mijn fikse verkoudheid die twee weken bleek aan te houden. Eigenlijk heb ik daardoor een heerlijke wintervakantie gehad: tijd voor rust, reflectie en ruimte maken! ‘Juist door toe te geven aan een ander tempo en moeheid, creëer je weer ruimte voor creativiteit’, zie ik in mijn eigen handschrift staan, als ik de aantekeningen uitwerk. Alsof ik het zelf heb bedacht.
Het is maar een voorbeeld van hoe Vertel es mijn eigen leven en kijk op van alles positief beïnvloedt.
